Ó, fögur er vor fósturjörð um fríða sumardaga, er laufin grænu litka börð og leikur hjörð í haga, en dalur lyftir blárri brún mót blíðum sólar loga og glitrar flötur, glóir tún og gyllir sunna voga. Og vegleg jörð vor áa er með ísi þakta tinda, um heiðrík kvöld að höfði sér nær hnýtir gullna linda og logagneistum stjörnur strá um strindi, hulið svellum, en hoppa álfar hjarni á, svo heyrist dun í fellum. Þú, fósturjörðin fríð og kær! sem feðra hlúar beinum og lífið ungu frjóvi fær hjá fornum bautasteinum; ó, blessuð vertu, fagra fold, og fjöldinn þinna barna, á meðan gróa grös í mold og glóir nokkur stjarna.