Een meysken was vroech opgestaen, heymelyck al stille, tschoon hemdeken had sy aengedaen om haers boelkens wille, sy liet hem in, twas goet begin, zonder verdriet, comt ketelt my nu, ken ben niet shu, maer en scheurt myn hemdeken niet. Dat meysken loech het was haer gheneucht, maer sy en sanck gheen ander liet, dan ketelt me nu, ken ben niet schu, maer en scheurt myn hemdeken niet.